Ο κόσμος αλλάζει  – αλλά κάποια πράγματα στην Ελλάδα παραμένουν απελπιστικά τα ίδια. Αυτό ήταν το κεντρικό μήνυμα της παρέμβασης του Αλέξανδρου Σαρρηγεωργίου, Προέδρου της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών που προχθές Τετάρτη 5 Απριλίου,  πραγματοποίησε την 117^η ετήσια εκδήλωσή της. Διαβάστε στη συνέχεια από τι κινδυνεύει το ελληνικό κράτος και τι μπορεί να κερδίσει ο Έλληνας πολίτης αν τα κόμματα καταφέρουν να συναινέσουν ώστε να αλλάξει το μείγμα δημόσιας και κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα. Τα φαινόμενα που απειλούν το συνταξιοδοτικό, την υγεία και την περιουσία, δεν έχουν ιδεολογικό πρόσημο. Όπως χαρακτηριστικά είπε, υπάρχουν είτε κανείς είναι δεξιός, είτε αριστερός, είτε κεντρώος. 

Η Ένωση Ασφαλιστικών Εταιρειών είναι 117 ετών, η ασφαλιστική αγορά κοντεύει τα 200.  Δύο αιώνες προσφοράς στην ελληνική οικονομία και κοινωνία και όμως ακόμη η ιδιωτική ασφάλιση στην Ελλάδα δεν έχει τη θέση που έχει στην υπόλοιπη Ευρώπη, τη θέση και την αναγνώριση που της αξίζει.

Η ελληνική αγορά ιδιωτικής ασφάλισης καταβάλει δυόμισι με τρία δισεκατομμύρια ευρώ σε αποζημιώσεις στους λίγους που είναι ασφαλισμένοι. Απασχολεί δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και είναι ο μεγαλύτερος μακροπρόθεσμος επενδυτής της χώρας, δηλαδή το είδος αυτό του επενδυτή που στηρίζει την ανάπτυξη της εκάστοτε οικονομίας γιατί αφήνει τα λεφτά του στο κράτος που επενδύει, για πολλά χρόνια…

Η αξιοπιστία της αγοράς έχει κατακτηθεί και αναγνωρίζεται και από την ΤτΕ και από τους ευρωπαϊκούς οργανισμούς. Από το 2016 έχουν γίνει τεράστια άλματα και σε επίπεδο συμπεριφορών και σε επίπεδο κεφαλαίων που απαιτεί το Solvency II.

Η ελληνική αγορά έχει ακριβώς τα ίδια διαπιστευτήρια που έχουν οι μεγαλύτερες έως οι μικρότερες εταιρείες στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί λοιπόν οι ‘Ελληνες έχουμε τόση διαφορά στη νοοτροπία και την προσέγγιση του ασφαλιστικού ζητήματος;

Από την θέση μου στο Insurance Europe με ανησυχία διαπιστώνω ότι η πορεία του ελληνικού κράτους ως προς την κάλυψη του ασφαλιστικού κενού αποκλίνει αντί να συγκλίνει από την ευρωπαϊκή πρακτική.

Δεν μπορεί  όλες οι ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου να έχουν ένα ισορροπημένο μείγμα μεταξύ δημόσιας και ιδιωτικής ασφάλισης και μόνο η Ελλάδα να διαφέρει. Μόνο η Ελλάδα να έχει βρει τη λύση όπου το κράτος τα λύνει όλα. 

Γιατί επί της ουσίας, δεν τα λύνει. 

Επί της ουσίας, το υπάρχον  μοντέλο ασφάλισης στην Ελλάδα δεν στέκει στο μέλλον. Ολοένα και περισσότεροι βγαίνουν στη σύνταξη και ολοένα και λιγότεροι εργάζονται. Το δημογραφικό έχει αλλάξει, το προσδόκιμο ζωής αυξάνει και έτσι πάρα πολλοί περιμένουν πάρα πολλά από πολύ λίγους. Το 95% των εισφορών που καταβάλλονται αυτή τη στιγμή  πληρώνει αυτούς που είναι ήδη στη σύνταξη. Τι θα γίνει όταν οι συνταξιούχοι θα είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς που πληρώνουν για τη σύνταξή τους, δηλαδή από τους εργαζόμενους; Η δημιουργία του ΤΕΚΑ (Ταμείο Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης)  αν και είναι στη σωστή κατεύθυνση, δεν φτάνει. Θα πάρει πολλά χρόνια για να αρχίσει το TEKA  να κάνει τη διαφορά.

Ταυτόχρονα, αλλάζουν δραστικά και τα δεδομένα στη υγεία. Έχουμε καθημερινά νέες θεραπείες οι οποίες πραγματικά σώζουν ζωές, αλλά ταυτόχρονα κοστίζουν και πάρα πολύ. Φάρμακα και περίθαλψη κοστίζουν ολοένα και περισσότερο. Όλοι οι πολίτες της Ευρώπης αναγκαστικά πληρώνουν  και κάτι από τη τσέπη τους για την υγεία, πέρα από αυτά που δίνει το κράτος και οι ασφαλιστικές – στην Ελλάδα δε, μόλις ένα 15% των πολιτών έχουν πρόγραμμα υγείας σε ασφαλιστική. Τελικά, οι Έλληνες πολίτες πληρώνουν για την υγεία από τη τσέπη τους, το διπλάσιο ποσοστό από αυτό που πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι ευρωπαίοι.

Η τρίτη μεγάλη αλλαγή αφορά την κλιματική αλλαγή. Η κλιματική αλλαγή φέρνει γεγονότα με ένταση και συχνότητα που δεν είχαμε συνηθίσει στην Ελλάδα. Οι φυσικές καταστροφές είναι όλο και περισσότερες. Στη χώρα μας όμως, μόνο το 16% των κατοικιών είναι ασφαλισμένες – σε αντίθεση με το  75% με 85% στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εν τω μεταξύ στην Ελλάδα έχουμε τουλάχιστον ένα σοβαρό σεισμό το χρόνο. Βεβαίως, μετά από οποιαδήποτε φυσική καταστροφή η πλειοψηφία των πληγέντων πολιτών, περιμένει από το κράτος. Περιμένει πολύ, για να πάρει 5.000 ευρώ, 10.000 ευρώ, 20.000 ευρώ… Μ’ αυτά θα χτίσει το σπίτι του που έπεσε ή κάηκε;

Θα μου πείτε, αν ο πολίτης είναι αδύναμος οικονομικά, πώς να μπορέσει να ασφαλιστεί και ιδιωτικά;

Σε κάθε ανεπτυγμένη χώρα λοιπόν, υπάρχουν φορολογικά κίνητρα που ενθαρρύνουν και διευκολύνουν, ειδικά τον αδύναμο πολίτη, να ασφαλιστεί. Στην χώρα μας, όχι μόνο έχουν καταργηθεί – όπου υπήρχαν – αλλά σε πολλές περιπτώσεις έχουμε και 15% φόρο ασφαλίστρων! Ο οποίος και αντικίνητρο αποτελεί και πενιχρά έσοδα φέρνει στο κράτος, αφού ο κόσμος δεν ασφαλίζεται! 

Αν δεν θεσπιστούν συγκεκριμένα κίνητρα, είναι δύσκολο να ξεκλειδώσει αυτή εδώ η αγορά. Κι αν τα κίνητρα αυτά έχουν στην αρχή κάποιο δημοσιονομικό κόστος, αυτό αντισταθμίζεται  πολλαπλάσια με τα οφέλη που θα δημιουργήσουν και για τους πολίτες και για το κράτος.

Τα φαινόμενα που περιέγραψα δεν είναι θέμα ιδεολογίας. Είτε κανείς είναι δεξιός, είτε αριστερός, είτε κεντρώος, υπάρχουν και πρέπει να αντιμετωπιστούν. Χρειάζεται λοιπόν να υπάρξει πολιτική συναίνεση και συνεργασία, ώστε να αλλάξει επιτέλους το μείγμα δημόσιας και κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα.

Σε πολιτικό επίπεδο ας διαφωνήσουμε για την λύση, ας ανταγωνιστούμε ο ένας τον άλλον για την εύρεση της καλύτερης συνταγής για τον ίδιο τον πολίτη. Δεν μπορούμε όμως να αγνοούμε την ύπαρξη του ίδιου του προβλήματος.

*Τίτλος από το τραγούδι “Υδροχόος” του Νίκου Παπάζογλου σε στίχους Μανώλη Ρασούλη. Το κείμενο αποτελεί επεξεργασία της ομιλίας του Προέδρου της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος Αλέξανδρου Σαρρηγεωργίου κατά τη διάρκεια της ανοιχτής εκδήλωσης της ΕΑΕΕ στα πλαίσια της ετήσιας Γενικής Συνέλευσης (5/4/22 Ωδείο Αθηνών).

Δείτε όλες τις ασφαλιστικές υπηρεσίες που προσφέρει το γραφείο μας.

Πηγή: underwriter.gr